ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Το βιβλίο αυτό αναζητά τη λογοτεχνική καταγραφή της εμπειρίας της προσφυγιάς και τα γνωρίσματα του αφηγηματικού προσώπου του Μικρασιάτη πρόσφυγα στο έργο δημιουργών του μεσοπολέμου, εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται η ένταξη των προσφύγων, διαπλεκόμενη με μία πολύπτυχη κρίση της ελληνικής κοινωνίας, απέναντι στην οποία η λογοτεχνία τοποθετείται και παρεμβαίνει. Μέσα από τις εικόνες του πρόσφυγα επιχειρείται να διερευνηθεί - η διαχείριση από την πεζογραφία του προβλήματος επαναπροσδιορισμού του «εθνικού» και της εθνικής ταυτότητας, της επίτευξης της εθνικής ομοιογένειας που θέτει η κατάρρευση του μεγαλοϊδεατισμού και η ενσωμάτωση των προσφύγων· - η διαδικασία αναδόμησης, σε επίπεδο προσωπικό και συλλογικό, μιας διαλυμένης ταυτότητας και ψυχικής ισορρόπησης ενός "εξόριστου", τραυματισμένου ανθρώπου, που αποτελεί ο πρόσφυγας· - η σχέση του πρόσφυγα με μια προλεταριακή ταυτότητα στο πλαίσιο μιας αναπτυσσόμενης τότε κοινωνιστικής ή/και "προλεταριακής" πεζογραφίας, συνιστώντας αυτή η σχέση κι ένα επιπλέον μέσο εθνικής ενσωμάτωσης του προσφυγικού πληθυσμού.