Ω ΕΣΕΙΣ, ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ (No 4)

Ένα Εβραιόπουλο συναντά το μίσος την ημέρα των δέκατων γενεθλίων του. Αυτό το παιδί ήμουν εγώ». Με αυτές τις οι δύο φράσεις ο Αλμπέρ Κοέν συνοψίζει την αυτοβιογραφική του αφήγηση, η οποία αναφέρεται σε ένα γεγονός που έμελλε να καταστρέψει την παιδικότητά του και να σημαδέψει για πάντα τη ζωή του. Την ημέρα των δέκατων γενεθλίων του (1905), περιδιαβαίνοντας τους δρόμους της Μασσαλίας, ο μικρός Αλμπέρ έρχεται αντιμέτωπος με τον αντισημιτισμό, όταν ένας πραματευτής που τον έχει θαμπώσει με την ευφράδειά του τον προσβάλει αποκαλώντας τον «βρωμοεβραίε!». Με την ομορφιά της λυρικής του αφήγησης ο Κοέν αποκαλύπτει τη βαθιά πληγή που προκάλεσε το μίσος του πραματευτή στην παιδική του ψυχή, πληγή που δεν έκλεισε ποτέ. Μια μαρτυρία ωμή, ουσιαστική που σκιαγραφεί τον παραλογισμό κάθε μορφής ρατσισμού.