ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΩΝΑ

Η έμπνευση να γράψω ένα θεατρικό έργο που να πλησιάζει τη φόρμα της τραγωδίας με χτύπησε σαν κεραυνός... Eπιδόθηκα στη συγγραφή τούτων των στίχων, αιωρούμενη μέσα σε μία ονειρική ατμόσφαιρα, απομακρυσμένη από την πραγματικότητα και παραδομένη σε νεφελώδη ψυχική κατάσταση. Η αλήθεια είναι πως το πρόσωπο της Ηλέκτρας με είχε απασχολήσει αρκετά μέχρι τότε. Αναρωτιόμουν γιατί ο Ορέστης, ο μικρός της αδελφός, είχε επωμισθεί, όχι μόνο το χρέος να εκτελέσει την ανόσια πράξη του φόνου της μητέρας του, αλλά και να υποστεί αυτός την τιμωρία, την καταδίωξη από τις Ερινύες και τη δοκιμασία της λυτρωτικής δίκης, ενώ εκείνη, η Ηλέκτρα, δεν φαινόταν να έχει χρεωθεί τη βαρύτατη ευθύνη του ηθικού αυτουργού... Έτσι αποφάσισα να γίνω εγώ τιμωρός της Ηλέκτρας. Να δημιουργήσω μια ιστορία με στόχο την κάθαρση και την καταδίκη της, για τη συμμετοχή της στην αποτρόπαιη πράξη. Όταν λοιπόν τα συγγραφικά μου οράματά έλαβαν τέλος και προσγειώθηκα στην κανονική ζωή, είχα στην κατοχή μου ολόκληρη την "τραγωδία", γραμμένη από τα δικά μου χέρια.