ΤΟ ΚΟΥΦΑΔΙ

Πρόσωπα πραγματικά που αναδύθηκαν στο φως από το σκοτάδι ενός ξεχασμένου παρελθόντος με μέσο τη μνήμη. Ζωές πραγματικές που εμπλουτίστηκαν με το χρώμα του μύθου. Άλλες, που τις έπλασε η φαντασία, τοποθετώντας τες σε χρόνο και τόπο υπαρκτό. Στιγμές τραγικές ή εύθυμες, σκο-τεινές ή φωτεινές, που ζητούν επίμονα την καταγραφή τους. Η κωφάλαλη κοπέλα που τη βρίσκουν δύο γέροντες δίπλα σε μία βρύση στο χωριό και η ταυτότητά της παραμένει μυστήριο μέχρι τέλους· η μάνα που βουτά και αυτοκτονεί στη λίμνη, η οποία της προκαλούσε ανείπωτο φόβο και ποτέ δεν την πλησίαζε όσο ζούσε· ο συνταξιούχος, που όταν όλοι οι συγγενείς του τού συμπεριφέρονται με προσποιητή αγάπη και ενδιαφέρον, πιάνει φιλία με τον Αφρικανό στο παγκάκι του πάρκου· η μικρή που κλαίει απαρηγόρητα, όταν στην κηδεία της γιαγιάς της κανείς δεν προσέχει το καινούργιο της φόρεμα· η εσφαλμένη κατανόηση της σημασίας μιας λέξης, που γίνεται αιτία για την επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη ενός μαθητή που κινδύνευε να μείνει στην ίδια τάξη. Όλες τους ιστορίες σύντομες, ιστορίες γεμάτες πόνο ή χαρά, σαν το ταξίδι στο παρελθόν! Το παρελθόν. Άλλοτε μακρινό κι άλλοτε πρόσφατο, μέσα από βιώματα προσωπικά, αφηγήσεις γνωστών και φίλων, ειδήσεις στις εφημερίδες, διάσπαρτα ακούσματα, διασχίζει τα χρόνια, διεγείρει τη μνήμη και αυτή, πλάθοντας ιστορίες απλών, καθημερινών ανθρώπων, τους δίνει σάρκα. Τη σάρκα της μνήμης.