ΟΙ ΠΡΩΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ο δρόμος της Εισόδου για την πόλη βρίσκεται ανάμεσα σε δυο σειρές παράγκες, στριμωγμένες η μια πάνω στην άλλη και ξεχαρβαλωμένες, με ντουβάρια που τρικλίζουνε και παράθυρα στραβά. Οι ανθρώπινες αυτές κατοικίες έχουνε κάτι τρύπιες σκεπές, ξεκαρφωμένες απ' την πολυκαιρία, γεμάτες μπαλώματα από δεντρόφλουδες και σκεπασμένες με ξερά χόρτα. Στο πάνω μέρος, εδώ και κει ξεπροβάλλουνε κοντάρια μ' ένα είδος σπιτάκια για τα ψαρόνια, που τα προστατεύει, να πούμε, η σκονισμένη πρασινάδα της κουφοξυλιάς και της στραβόκορμης ιτιάς - άθλια δέντρα στα περίχωρα της πολιτείας, όπου μαζεύεται η φτωχολογιά. Στα παράθυρα κάθε τέτοιου παλιόσπιτου, τα πράσινα τζάμια που τα θόλωσεν η πολυκαιριά, λες και στραβοκοιτάζουνται αναμεταξύ τους σαν φοβιτσιάρηδες αλήτες. Καταμεσίς του δρόμου ένα ρυάκι φέρνει βόλτες και κουτσοσέρνεται ανάμεσα σε βαθιά αυλάκια που τ' άνοιξε η βροχή. Εδώ και κει βρίσκουνται σωροί χαλίκια κι ασβέστες κι ανάμεσά τους ξεφυτρώνουν μερικά παλιόχαρτα. Αυτά είναι τ' απομεινάρια ή και οι αρχές ακόμη των σπιτιών αυτών που οι κάτοικοι τόσες φορές μάταια είχαν καταπιαστεί να φτιάξουν, παλεύοντας με τα βροχόνερα που έρχουνται ορμητικά από την πολιτεία. Ψηλά, πάνω στο λόφο, όμορφα πετροχτισμένα σπίτια κρύβουνται μέσα σε κήπους με θεριεμένα δέντρα. Τα καμπαναριά κι οι εκκλησιές υψώνουνε περήφανα στο γαλάζιο ουρανό μαλαματένιους σταυρούς, που η λάμψη τους θαμπώνει τα μάτια. (. . .) ((ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)