ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ

Στα πλαίσια μιας σοβούσας οικουμενικής και πολυεπίπεδης κρίσης, βαριά ερωτηματικά σκιάζουν τον ορίζοντα του εικοστού πρώτου αιώνα. Πώς συνδέεται άραγε η σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση που έκοψε την ανάσα του δυτικού κόσμου με την παγκόσμια κρίση τροφίμων που ξέσπασε τον προηγούμενο χρόνο, με την αργή εξόντωση της Αφρικής ή με τη χρεωκοπία της Αργεντινής πριν λίγα χρόνια; Πώς σχετίζονται τέτοιες οικονομικές διαστάσεις της κρίσης με την τεράστια, και γεωμετρικά αυξανόμενη, βιοκλιματική καταστροφή; Σε ποια σχέση βρίσκονται τα παραπάνω με την κατάρρευση της μεταπολεμικά διατυμπανισμένης παγκόσμιας συνεργασίας και την ανάδυση ενός ανενδοίαστου νεοϊμπεριαλιστικού άξονα (ΗΠΑ-Ισραήλ-Βρετανία-Αυστραλία) που καταστρατηγεί εγκληματικά κάθε εύθραυστη απόπειρα για σύμπηξη και διασφάλιση ενός βιώσιμου διεθνούς δικαίου; Πώς συσχετίζονται αυτά όλα με την αποδυνάμωση της παραδοσιακής πολιτικής, την υπονόμευση των δημοκρατικών διαμεσολαβήσεων και τη δημιουργία γιγαντιαίων τεχνογραφειοκρατικών σχηματισμών (π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση) οι οποίοι υλοποιούν το -οιονεί ολοκληρωτικό- όνειρο των ηγεμονικών ελίτ για απεριόριστη διεύθυνση εκ των άνω; Περισσότερο από ν' απαντά ευθέως, το σώμα αυτό των κειμένων (που έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα έντυπα είτε στο διαδίκτυο την τελευταία πενταετία) επιχειρεί να ανοίξει δρόμο προς ενδεχόμενες απαντήσεις πολιορκώντας το πρόβλημα αρνητικά: ανασυστήνοντας στην ιδεοτυπική τους μορφή και αποδομώντας κριτικά τις μείζονες ρητορείες, δηλαδή τους ιδεολογικούς λόγους, που συγκαλύπτουν τις διάφορες επιμέρους πτυχές του προβλήματος και παγιδεύουν τη ματιά η οποία μοχθεί να συνθέσει την ολική εικόνα. Η σκέψη είναι ίσως ανίσχυρη απέναντι στο συντριπτικό βάρος της πραγματικότητας, δεν έχει ωστόσο καμία δικαιολογία να εγκαταλείπει το σισύφειο έργο που της αναλογεί - ποντάροντας τις ύστατες ελπίδες της στην (επαν)εμφάνιση ενός παγκόσμιου ανατρεπτικού κινήματος, αρκετά ισχυρού και αυτοδιευθυνόμενου, ασυνθηκολόγητα εκ των κάτω, ικανού να εξαναγκάσει την ισοκατανομή του παγ