BORIS KIRPOTIN: ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

[...] Οι φωτογραφίες είναι ασπρόμαυρες. Κι όμως τα δυο χρώματα δεν παλεύουν μεταξύ τους. Πρόκειται περισσότερο για ένα παιχνίδι των χρωμάτων, που όμως δεν είναι χρώματα. Γιατί δεν υπάρχει απόλυτο μαύρο, μόνο οι σχετικοί τόνοι του μαύρου. Όπως και το άσπρο δεν ανήκει στο φάσμα της χρωματικής μας κλίμακας. Οι τόνοι του μαύρου είναι η σκιώδης πλευρά της εμπειρίας μας απ' το φως. Το μαύρο όλο και διακόπτεται από το άσπρο, το φως. Το αρνητικό το νικάει -παιχνιδιάρικα το νικάει- το φως, το άσπρο, που σύμφωνα με τους αρχαίους είναι το άθροισμα όλων των χρωμάτων. Το άσπρο όλο και εισβάλλει. Παίρνουμε μια ιδέα φωτός. Συχνά μοιάζει να έρχεται από άλλο κόσμο. Και συχνά είναι εκεί μόνο αμυδρά. Αλλά είναι εκεί. Είναι ένα παιχνίδι του θετικού με το αρνητικό; Του σκοταδιού με το φως; Της δυσθυμίας με την ευθυμία; Rainer Bareis