ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝ’ ΩΡΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΠΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΣΥΜΜΕΤΡΙΑ;

Με τιμά η πρόσκληση, πρόκληση, του φίλου μου Κώστα Μαρδά να προλογίσω τη νέα ποιητική του συλλογή «Και τι είν’ ωρέ ο θάνατος μπρος στην ασυμμετρία;». «Δάγκωσε τα γέλια μου, πιες τα δάκρυά μου. […] συλλάβισέ με ολόκληρη και σκόρπισέ με […] Μετονόμασέ με ομορφιά, εδώ και τώρα και για πάντα!», καθώς γράφει ο Τζόυς και με παρότρυνε η ποίηση του Κώστα Μαρδά. Κι αυτό έκανα, με τα μάτια της ψυχής και τον Αγρυπνοωτόφθαλμο του νου μου. Δημιουργός αεί, ανοικτών οριζόντων, ο Κώστας Μαρδάς καταθέτει τη γλωσσοψυχή του, με τη συμμετρία του στίχου του, σ’ έναν κόσμο ασύμμετρο, όπου «Τα χέρια πλένουν μ’ αίματα/ κι άλλοι με τις κολόνιες». Φίλος είναι του Θεού όχι δούλος του, και τον καλεί τον Θεό ν’ ακούσει το όμορφο τραγούδι του, «Τραγούδια ακούει ο Θεός/ κι όλο καλυτερεύει» για να καλυτερεύει κι Αυτός κι εμείς μαζί Του. Δεν είναι θρήσκος, Θεοσεβούμενος είναι, «αναθρών α όπωπε», όμως, με κριτική ματιά και βλέπει τη σπορά των ανθρώπων, «Ην εφύτευσεν η δεξιά σου», να πνίγεται στο ψαίμα. Και Τον προσκαλεί, Τον προκαλεί: «Θεέ μου, όπως σε ποθώ κάνε κι εσύ το ίδιο» Σε κιαροσκούρο, φωτεινές και σκοτεινές, συγχωνεύονται οι λέξεις με τα αντίθετά τους. Έναν καινούργιο κόσμο, πλάθει ο Μαρδάς, «Ζωντανός ορατός που τα ορατά περιέχει, εικόνα του νοητού, θεός αισθητός […] και τελειότατος». Ο Μέγας Σαιξπηροσφαιροσχηματοποιητής τον στίχο του λογοπαιζοθέτει. «Κι ανετοσιγουροξάπλωσε», κι άσε τη μελωδία του στίχου του να σε συντροφεύει ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Σε κάθε στίχο κρυμμένη, σαν σε μάρμαρο, η μορφή της Αφροδίτης, κι ο ποιητής Κώστας Μαρδάς τη σμιλεύει σε πανέμορφο γλυπτό, με τη σμίλη της πένας του. Ζωγραφίζει έναν κλαυσίγελο ή μια χαρμολύπη ανάμεσα στο «ούπω καιρός» και το «ουκέτι». Ελπιδοΐσως μια τεχνοαρμονία μπορεί να μας τραγουδήσει». Θέλει αρχιδοδυναμοθέληση, «intestions», κατά τον Τζόυς, για μια τέτοια ποίηση, σε μια εποχή που λείπουν και τα τρία (< intestines: έντερα, τόλμη + testis: λατ. όρχις + tension: ένταση, δύναμη + intention: πρόθεση, θέληση).