Η ΘΛΙΨΗ ΤΩΝ ΓΛΑΡΩΝ

... πρώτα χρειάζομαι ένα όνομα, όχι όμως κανονικό, παρατσούκλι να 'ναι, γιατί τους περισσότερους ανθρώπους έτσι τους γνωρίσαμε. "Μπούτουνας", ας πούμε, "Γαμάς" ή "Μαλακάρας", "Κακούγιας" ή "Ντάβιολις", "Γιδοξούρης" ή "Πινεζούλιας"... Ένα παρατσούκλι, λοιπόν, που αμέσως να τραβάει την προσοχή του αναγνώστη, να κολλάει ο νους του σ' αυτό. Έπειτα έρχεται ο τόπος. Αληθινός τόπος, μα με προεκτάσεις φτιαγμένες από τους δρόμους της φαντασίας. Μια κωμόπολη, ας πούμε πάλι, παραθαλάσσια οπωσδήποτε, γιατί η θάλασσα προσθέτει ένα μυστήριο φυσικό. Αλλά και ορίζοντες ανοίγει, κοντινούς και μακρινούς. Τέλος, ο χρόνος. Μα παίζει αυτός κανένα ρόλο; Σε μένα ναι, γιατί μου τακτοποιεί την αφηγηματική αυτό και πολύ συχνά αφήνω τη χρονική διάσταση έξω από τις ιστορίες. Λέω: ας βάλει ο αναγνώστης τη φαντασία του να φτιάξει το χρονικό πλαίσιο ο ίδιος, άμεσα ή με συνειρμούς.