«Η ΝΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΘΑ ΠΑΡΕΙ!...»

Εκεί, στα ανοιχτά παραθυρόφυλλα, έχουν βγει οι ένοικοι των σπιτιών και κουνάνε με συγκατάβαση τα κεφάλια τους και δίνουν ευχές. Αυτήν την ώρα δεν κλείνουν βιαστικά τα παράθυρα, ούτε κατεβάζουν τις κουρτίνες για να κρυφτούν στο σκοτάδι των μικρών, φτωχών δωματίων τους, μόνο χαιρετάνε αυτούς που περνάνε και τους λένε: Με τη νίκη. Είναι η μέρα της Νίκης και αυτό το ξέρουν όλοι σε αυτούς τους μικρούς, λασπωμένους δρόμους και περιμένουν αργά το απόγευμα να γελάσουν, να γκρινιάξουν και ν' αρχίσουν να περιμένουν να έρθει η επόμενη Κυριακή, που μπορεί να είναι διαφορετική και χωρίς πίκρα γι' αυτούς. Και ας παραπονιούνται οι γυναίκες στους άντρες τους ότι "η Νίκη δε θα φέρει μεροκάματο, ούτε ψωμί στο σπίτι, ούτε κανένα τσουβάλι με αλεύρι...". Όλα αλλάζουν... Αλλάζει σιγά-σιγά και η Νέα Ιωνία Βόλου στο όνομα του εκσυγχρονισμού. Το τσιμέντο αρχίζει να εμφανίζεται δίπλα στις ετοιμόρροπες κατασκευές των παλιών προσφυγικών, που παραμένουν η καρδιά της πόλης. Όμως, ο σίφουνας της αντιπαροχής σαρώνει τα πάντα και μαζί, χωρίς να φαίνεται στην καθημερινότητα, τις συνήθειες και το αγωνιστικό πνεύμα των πρώτων προσφύγων... Το πένθος και το κλάμα μπερδεύεται με το παρακαλετό, το γάλα σκόνη και το μουρουνόλαδο... Και η Νέα Ιωνία των μεταναστών, των άνεργων, των χαμένων πατρίδων και ελπίδων τρέχει και δε φτάνει να μοιάσει στους αίτιους της μοίρας της!... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)