Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΖΑΣ

Το θέατρο το αγάπησα από τις πρώτες παραστάσεις που είδα, μαθήτρια ακόμα του δημοτικού σχολείου. Είναι έντονα χαραγμένα στη μνήμη μου ο λαμπερός τεράστιος πολυέλαιος του θεάτρου "Rex" και η λυπημένη "Χάνελε" της Έλλης Λαμπέτη. Άρχισα λοιπόν, από πολύ νωρίς να ... κόβω χαρτάκια! Ήταν τα αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών που έπεφταν στα χέρια μου και που αφορούσαν το θέατρο. Κάθε φορά που πήγαινα σε μια παράσταση κρατούσα το πρόγραμμα. Αυτό "μυρίστηκε" (τον παλιό καιρό, που πέρασα ένα φεγγάρι από τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου) ο δάσκαλος που μας μαγνήτιζε, ο Άγγελος Τερζάκης και με προέτρεπε να ασχοληθώ με τη θεατρική κριτική, αυτό άλλωστε ήταν η επιθυμία μου. Κριτικές δεν έγραψα, έγινα όμως μουσικός και ήθελα να συνδυάσω τις δυο αγάπες μου, το θέατρο και τη μουσική. Η έννοια μου κι η επιθυμία μου να προβάλω λίγο το έργο των συνθετών, που κι αυτοί σαν κι εμένα αγαπούσαν το θέατρο και έγραφαν ειδικά για αυτό, ήταν η αφορμή να αρχίσω να ξεχωρίζω από τις θεατρικές κριτικές (των Β. Βαρίκα, Κ. Γεωργουσόπουλου, Μ. Καραγάτση, Λιγνάδη κ.α.) τις μικρές αναφορές για αυτούς και να τις καταγράφω, γιατί δεν υπήρχε τίποτε, μέχρι τότε, καταχωρημένο. Μιλάω για το 1960, τότε που αν κάποιος μιλούσε για "Τράπεζα Πληροφοριών" και νέα τεχνολογία θα νομίζαμε πως είναι παραμύθι επιστημονικής φαντασίας. Μετά από είκοσι χρόνια, όταν είχε μαζευτεί αρκετό υλικό, αποφάσισα να το γνωστοποιήσω σε πιο αρμόδιους, πιο ειδικούς, που ίσως τους βοηθούσε σε μια πιο ολοκληρωμένη έρευνα του θέματος. Έτσι το πήρε στα χέρια του ο Μανώλης Κορρές, θεατρικός συγγραφέας και διευθυντής τότε του Θεατρικού Μουσείου. Έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εργασία αυτή και μου πρότεινε, πριν φροντίσει να εκδοθεί, να το εμπλουτίσω με τα στοιχεία της εικοσαετίας 1940-1960. Αυτό όμως απαιτούσε πολύ χρόνο που δεν διέθετα και λειτούργησε ως ανασταλτικός παράγων κρατώντας αυτήν την εργασία στα συρτάρια μου όλα αυτά τα χρόνια! Το μεγαλύτερο μέρος των προγραμμάτων θεατρικών παραστάσεων και δέκα ντοσιέ με αποκόμματ