Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΕ 78 ΣΤΡΟΦΕΣ

Διασχίζω την Αμερική από τη Δύση στην Ανατολή σε ένα δίμηνο ταξίδι εν είδει προσκυνηματικού οδοιπορικού σε έναν τόπο που με στοιχειώνει από τα γεννοφάσκια μου, μέσω του μύθου που έχει οικοδομήσει με την ακτινοβολία του, αλλά και μέσω της αποδόμησης που έχει υποστεί από την αναψηλάφηση του μύθου. Βαθιά στο υποσυνείδητο καταχωνιασμένες εικόνες από το Αμέρικα, Αμέρικα του Καζάν, θολές αλλά ανεξίτηλες αναμνήσεις από την πρώην αρραβωνιαστικιά του θείου μου, την ελληνοαμερικάνα "θεία" Ντέμη, παιδικές εντυπώσεις από τους θεόρατους λευκούς και μαύρους ναύτες του 6ου Στόλου που σουλατσάρουν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης του 1960, η Ford Mustang της ίδιας δεκαετίας, το Τελευταίο τρένο απ' το Γκαν Χιλ με τον Κερκ Ντάγκλας, ο Τζέρρυ Λούις, ο Έλβις, ο Κάσσιους Κλέυ, η Μέριλυν, το Περλ Χάρμπορ, ο Κέννεντυ, η Τζάκι, ο Αλ Καπόνε και ο Ντίλλιντζερ, ο Γέρος και η θάλασσα με τον Σπένσερ Ντέιβις, ο Πάττον, ο ΜακΆρθουρ, ο Μάρλον Μπράντο, ο Στηβ Μακ-Κουήν. Το Empire State και το Γκόλντεν Γκέιτ, η Κοιλάδα του Θανάτου και οι κροταλίες του Νέου Μεξικού, οι Σιου, οι Απάτσι, οι Νάβαχο, ο Μπάφαλο Μπιλ, ο Κάστερ. Το Γκραντ Κάνυον, ο Μισσισσιππής και ο Μαρκ Τουαίην. Ο Τεννεσσή Ουίλλιαμς και ο Γυάλινος κόσμος. Ο Μπέννυ Γκούντμαν. Ο Γκέρσουιν. Η Σάρα Βων. Προ-εικόνες όλες τους, μαζί με μυριάδες άλλες από την πλούσια αμερικανόφιλη μεταπολεμική κουλτούρα μας, οικοδόμησαν την ασυγκράτητη επιθυμία να πάω να δω από μόνος μου. Εμπλουτισμένος πάντως ήδη από μια δεύτερη μπαταριά, πιο ενήλικη, προ-εικόνων και πάλι, που εγκαθιστούν μιαν επιφυλακτικότητα, ένα υπομειδίαμα, μια στάση "ανωτερότητας" ευρωπαϊκή, σχεδόν αντιαμερικανική. Δεν είναι αμέτοχος ο Ντάλαν, το Γούντστοκ, ο Μάλκολμ X, ο Μίλλερ, ο Γκίνζμπεργκ, ο Κέρουακ, ο Μπάροουζ, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, η Άντζελα Ντέιβις, η Μπαέζ, ο Κολτρέιν, ο Άυλερ, ο Πόλλοκ, ο Ουώρχολ και ο Μόρρισσυ, ο Έντουαρντ Χόππερ, ο Φόντα και ο Ξένοιαστος καβαλάρης, ο Ντε Νίρο και ο Ταξιτζής, ο Τσε, ο Πινοσέτ, ο Νερούδα, ο ντε Γκωλ, το Φράουλες και αίμα και το Μπέρκλεϋ, ο Γ