H.P. LOVECRAFT (06): ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

«Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού ήταν έντονο και διεγερτικό για τη φαντασία. Μεγάλες και μυστηριώδεις γυμνές κορυφές διαγράφονταν διαρκώς στη δύση, καθώς ο χαμηλός βόρειος ήλιος του μεσημεριού ή ο ακόμα χαμηλότερος νότιος ήλιος του μεσονυχτίου, που έγδερνε τον ορίζοντα, έλουζε με τις θαμπές κόκκινες ακτίνες του το λευκό χιόνι, τον γαλαζωπό πάγο, τους υδάτινους δρόμους και τα μαύρα κομμάτια που προεξείχαν στις γρανιτένιες πλαγιές. Τις μοναχικές κορυφές έδερναν σποραδικά οι άγριες ριπές του τρομερού ανέμου της Ανταρκτικής, που ο ρυθμός τους θύμιζε κάποιες φορές αόριστα ένα φρενιασμένο και διαπεραστικό αύλισμα με νότες που εκτείνονταν σε μεγάλο εύρος, ένα εύρος που για κάποιον ασυνείδητο λόγο μου φαινόταν ανησυχητικό και τρομακτικά σκοτεινό. Κάτι στο σκηνικό μού θύμιζε τους παράξενους και τρομακτικούς πίνακες της Ασίας του Νίκολας Ρέριχ και τις ακόμα πιο περίεργες και πιο ενοχλητικές περιγραφές για το μοχθηρό μυθικό τοπίο του Λενγκ, από το τρομερό Νεκρονομικόν του τρελού άραβα Αμπντούλ Αλχαζρέντ. Αργότερα, το μετάνιωσα πικρά και μόνο που είχα ανοίξει εκείνο το φριχτό βιβλίο στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου.» Μία από τις πλέον γνωστές ιστορίες –και για κάποιους η κορυφαία- του Χ. Φ. Λάβκραφτ φέρνει τον αναγνώστη αντιμέτωπο τόσο με την ανεξερεύνητη τότε Ανταρκτική όσο και με την καταγωγή αρκετών στοιχείων της Μυθολογίας Κθούλου. Ο καθηγητής Dyer, ένας εξέχων γεωλόγος, μαθαίνει ότι μια επιστημονική αποστολή θα αναχωρήσει σύντομα για την Ανταρκτική ακολουθώντας τα βήματα του ταξιδιού που είχε κάνει ο ίδιος, λίγα χρόνια πριν. Με την ελπίδα να αποτρέψει την προσπάθεια, ο Dyer αποφασίζει να κάνει μια πλήρη αφήγηση των τραγικών γεγονότων που είχε επιζήσει, αυτή τη φορά χωρίς να παραλείψει τα αποσπάσματα για τα οποία είχε σιωπήσει κατά την επιστροφή του, από φόβο μήπως τον θεωρήσουν τρελό. Ένας αρχαίος, εξωγήινος πολιτισμός και τα σημάδια του, καλά κρυμμένα πίσω από την οροσειρά των Βουνών της Τρέλας, ξεπηδούν μέσα από την αφήγηση του καθηγητή και τις σελίδες του 6ο