ΕΙΔΩΛΑ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΤΙ ΟΡΑΤΟ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΤΟ; Ποια πραγματικότητα να επιλέξω πλέον να με περιτριγυρίζει; Πώς να πιστέψω πως δεν είναι όλα γύρω πάρα ένας εφιάλτης κι αν το διαλέξω θα ξυπνήσω; Κι αν βρω το θάρρος να φύγω από δω... Πόσους μαζί μου μπορώ να τραβήξω σε τούτο το ταξίδι; Έχασα το μονοπάτι; Έχασα δυνάμεις; Ή από τόσο πόνο γύρω ξέχασα σε μένα να πιστεύω; Και ποιοι είναι αυτοί οι άρχοντες που για μένα αποφασίζουν; Γιατί επιτρέπω σώμα και νου να φυλακίζουν όταν ο Θεός μου, ο δημιουργός μου κι ολάκερο το σύμπαν αφθονία και ελευθερία μονάχα μου προσφέρουν. Μια στιγμή, ένα γεγονός... Μια φωνή, μια κραυγή... Μια σιωπή. Κι ροή μοιάζει να σταματάει. Σταματάει ή κυλά; Αν είσαι πάντα στο κατάλληλο μέρος τη κατάλληλη στιγμή πως γίνεται όλα μοιάζουν λάθος. Κι αν όλα μοιάζουν λάθος γιατί σου φαίνονται τόσο σωστά; Δημιουργούμε μόνοι μας τις ανασφάλειές μας νομίζοντας πως αποφεύγοντας τη πραγματικότητα, τα συναισθήματά μας, τις αλήθειες μας... Δεν θα δεσμευτούμε σε τίποτα και σε κανέναν. Ούτε καν αυτόν ίδιο μας τον εαυτό. Πιστεύοντας πως αυτό είναι ελευθερία. Για πόσο καιρό όμως θα συνεχίσεις να ανασαίνεις σωστά πίσω από μια μάσκα; [Από την έκδοση]