ΔΙΔΥΜΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΜΑΥΡΟ ΡΟΖ

Πνιγμένη αισθανόμουν και, αγωνιωδώς, αναζητούσα την έξοδο από τον ουτοπικό μου λαβύρινθο. Στα δεκατέσσερα μου χρόνια, μόλις δηλαδή είχε αρχίσει να τελείται η μύησή μου στα μυστικά της εφηβείας, συνειδητοποίησα πως η ζωή μου βημάτιζε σε μια νέα εποχή, η οποία θα αποτύπωνε, δίχως αμφιβολία, ανεξίτηλα σημάδια στη ψυχή μου, έντονες συγκινήσεις, άλλες με γεύση πικρή, άλλες με γεύση καραμέλας, θα μου σύστηνε πρωτόγνωρα συναισθήματα, θα μου άφηνε πληγές, αλλά και θα μου τις θεράπευε. Τότε, θυμάμαι, ήταν που εκείνο το σωτήριο μολύβι προσγειώθηκε ανάμεσα στα παιδικά μου δάχτυλα και το εφηβικό μου μυαλό ζωγράφισε αυτή την ιστορία. Αρχικά, ίσως και να λειτούργησε ως μέσο εκτόνωσης, μα σύντομα, μετατράπηκε σε ανάγκη... Οι ήρωες του βιβλίου χόρευαν μέσα μου, αποτελούσαν πλέον κομμάτι μου και ήταν η συντροφιά μου, είχαν πάρει σάρκα και οστά και μοιράζονταν το οξυγόνο μου. Τώρα πια χαίρομαι που και αυτοί ξετύλιξαν το μίτο της δικής τους... έφηβης... Αριάδνης... Δέσποινα Νικάνδρου