ΑΙ ΠΑΡΑΒΟΛΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Η λέξις "παραβολή" (εκ του παραβάλλω) σημαίνει πρώτον την τοποθέτησιν ενός πράγματος πλησίον άλλου, προς τον σκοπόν να γίνη σύκγρισις αυτών. Έπειτα δε σημαίνει τη σύγκρισιν ή την αναλογίαν. Εις την Καινή Διαθήκην παραβολή κυρίως λέγεται η διήγησις πράξεων, που συμβαίνουν ή μπορούν να συμβούν εις την φύσιν και τον καθημερινόν μας βίον· διήγησις πράξεων "μη γενομένων μεν μεν κατά το ρητόν, δυναμένων δε γενέσθαι", όπως λέγει ένας αρχαιότατος εκλλησιαστικός συγγραφεύς, ο Ωριγένης· αλλά διήγησις, η οποία εκφράζει πάντοτε κάποιο ηθικόν, πνευματικόν, θείον νόημα. Είναι δε αι παραβολαί των Ευαγγελίων εντελώς διάφοροι από τους διδακτικούς μύθους των αρχαίων (όπως είναι οι μύθοι του Αισώπου) διότι και τα διδάγματα των παραβολών είναι υψηλά και θεία, και από τα συμβαίνοντα εις την φύσιν ουδέποτε απομακρύνονται δια να πλάσουν αδύνατα πράγματα, και σοβαρότητα ανάλογον προς την σοβαρότητα του θείου Διδασκάλου παρουσιάζουν. Συχνά και προ Χριστού οι προφήται εχρησιμοποίουν παραβολάς, δια να μεταδώσουν νοήματα διδακτικά και ωφέλιμα. Αλλά δια του στόματος του Χριστού αι παραβολαί, που εχρησιμοποιήθησαν ως μέσον προς μετάδοσιν των θείων και σωτηρίων αληθειών του Ευαγγελίου, έφθασαν εις την ύψιστην τελειότητα. Όπως τα θαύματα του Κυρίου ημπορούν να θεωρηθούν παραβολαί, διότι με γεγονότα έκτακτα και πρωτοφανή διδάσκουν μεγάλας αληθείας· ούτω και οι παραβολαί του Κυρίου ημπορούν να θεωρηθούν θαύματα, τόσον δια την καλλιλογικήν των ωραιότητα όσον και δια την διδακτικήν των δύναμιν. [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)