ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ - ΤΟΜΟΣ: 3

Ο λόγος έχει μια θεμελιώδη ιδιότητα χάρη στην οποία αποτελεί, σε εξαιρετικό βαθμό, δημοκρατικό μέσο επικοινωνίας. Πρόκειται για την ιδιότητα εκείνη που δεν επιτρέπει στους χρήστες του να πλαστογραφούν, από ένα σημείο και πέρα, τα κίνητρα των λεγόμενών τους. Ή, που είναι το ίδιο, για την ιδιότητα που επιτρέπει στους δέκτες του λόγου να ελέγχουν, σε μεγάλο βαθμό, τη γνησιότητα των όσων τους απευθύνονται. Πιο αναλυτικά εννοώ τα ακόλουθα. Ο λόγος γενικά, ο προφορικός και ο γραφτός, παρουσιάζει δύο ανακοινωτικές δυνατότητες. Η μία γίνεται αισθητή ως ρητή ενέργειά του, ενώ η άλλη ως ά-ρητη. Η πρώτη εντοπίζεται σε συγκεκριμένα γλωσσικά στοιχεία και τη μελετάει η γλωσσολογία. Η δεύτερη δεν μπορεί να εντοπιστεί σε συγκεκριμένα γλωσσικά στοιχεία (μ' αυτή τη σημασία χρησιμοποίησα τη λέξη ά-ρητη και μ' αυτή θα τη χρησιμοποιώ εφεξής εδώ) και μένει έξω από τους πρακτικούς του λόγου, όσο και από πολλούς θεωρητικούς. Παρά ταύτα, αν και ομολογογημένη, δεν αποτελεί αντικείμενο μελέτης, επειδή δεν αναλύεται, και συνεπώς δεν προσφέρει έδαφος σε μια αντικειμενική πραγμάτευσή της. Ανήκει δηλαδή στην κατηγορία των φαινομένων εκείνων που όλοι τα αισθανόμαστε, χωρίς να μπορούμε να τα προσδιορίσουμε αναλυτικά. [...] (Από την έκδοση) Ο λόγος σημαίνει αλλά και υποσημαίνει Ο κριτικός οφείλει να δείχνει τα χαρτιά του Ερμηνεία, αξία και κριτική Κριτική της λογοτεχνίας και διαφήμιση Βιογραφική κριτική: ένας φαύλος κύκλος Αξιολογικά κριτήρια σε τέσσερα κορυφαία κείμενα της νεοελληνικής κριτικής (Ροΐδης, Παλαμάς, Ξενόπουλος, Σεφέρης) Δήλωση και πραγμάτωση στον ποιητικό λόγο: μια συχνή κριτική παρερμηνεία Με ποιον διαλέγεται ο κριτικός της λογοτεχνίας; Δυο περιπτώσεις θετικής κριτικής παρά τις αντίθετες θεωρητικές θέσεις των κριτικών Ευρετήριο προσώπων και έργων