ΤΟ ΝΟΜΙΖΕΙΝ ΤΗΣ ΙΟΚΑΣΤΗΣ

Η τετράπτυχη συλλογή των σπουδών με τον τίτλο «εργίνα. θέσφατα.δύσβατα» συνιστά προσπάθεια αναδιαπραγμάτευσης όρων προσέγγισης σημαντικών τόπων της αθηναϊκής επιτραγικής παρουσίωσης, κατά τον τρόπο που αυτή λαμβάνει ως αφετηρία τη «γέννηση της τραγωδίας» του nietzsche και αρθρώνεται βάσει των εξηγήσεων των ιώνων στοχαστών, αναξίμανδρου και ηράκλειτου, και των αθηναίων τραγικών, αισχύλου και σοφοκλή. Η τρίτη σπουδή, «το νομίζειν της ιοκάστης» ανατέμνει το ζήτημα της συμπαραδηλωτικής ιδιοσυστασίας ενός αρχαίου απαρέμφατου, κατά την πολυπαραμετρικότητα της συνάφειάς του με το σκέπτεσθαι, το βούλεσθαι και το δύνασθαι, στο διακύβευμα της ποιητικό. πολιτικής ουσίωσης που επιχειρεί η αισχύλεια και σοφόκλεια εξήγηση, με τη συναφή αρμογή του ηρακλείτειου λόγου, στον μύθο των λαβδακιδών. Όσο το δοξάζειν προσιδιάζει στον οιδίποδα, άλλο τόσο το νομίζειν αρμόζει στην ιοκάστη. όμως, όπως και αν έχει το ζήτημα των έμμυθων επισυνάψεων, η σύντηξη νόμου και δόξας μοιάζει ανυπέρθετα να είναι το αναγκαίο και ικανό έναυσμα δυναμοποίησης του διακυβεύματος της δημιουργίας. δημοκρατίας, στην αρμογή του οποίου ο σοφοκλής αφιερώνει τις τρεις από τις σημαντικότερες τραγωδίες του. Το «νομίζεις», που ο οιδίποδας καταλογίζει στην ιοκάστη, απηχεί ισόνομα την ανδρική και γυναικεία ευθύνη ενοχή στο δεινό πολιτικό. ποιητικό εγχείρημα της πολιτειακής ουσίωσης, κατά τον τρόπο που αυτό εναλλάσσει τα δύο φύλα στην παλίνδρομα νομισμένη ιεραρχία του άρχειν.τελείν η οποία ορίζει μια θεμελιώδη όψη της κοσμοδικίας. γιατί το νομίζειν ανήκει αδιάκριτα σε όλους όσους τολμούν και το επωμίζονται.