ΘΕΑΤΡΙΚΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

Αγάπη μου, σε φιλώ, σε φιλώ... Αγαπημένε μου Γιάννη, είμαστε τόσο μακριά... Η γλυκιά μορφή σου σχηματισμένη για πάντα στο μυαλό μου, έγινες ψυχή της ψυχής μου, ταυτίστηκες με το εγώ μου, είσαι ο πρωταγωνιστής σε κάθε μου σκέψη, η ζωή μου, τα όνειρά μου... Κουράγιο, αγαπημένε μου, θα κυλήσει ο χρόνος και θα βρεθείς πάλι ελεύθερος... Ουδέν κακόν αμιγές καλού... έλεγαν σοφά οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Και ο χωρισμός αυτός έχει ένα καλό. Καταλάβαμε ότι η αγάπη μας είναι αληθινή... αφού η μεγάλη απόσταση, ο χωρισμός, οι δοκιμασίες δεν μπόρεσαν να τη σβήσουν. Αυτό αποδείχτηκε! Πάτρα εγώ, Ορεστιάδα εσύ. Ανατολή και Δύση, κι όμως σαν να ήμασταν μαζί, μιλούσαμε... δεν έλειψε στιγμή ο ένας στον άλλον. Έτσι γράφτηκε από μας τους δυο μια μεγάλη ιστορία αγάπης. Ζήσαμε και φτιάξαμε ένα θαύμα λατρείας. [...] (Απόσπασμα από το κεφάλαιο του Γιώργου Μανιώτη "Ερωτική επιστολή")