ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ

Μέσα στο διάβα των χρόνων ο γράφων προσπάθησε να αφομοιώσει στη δική του σκέψη την εργασία των ειδικών επιστημόνων, της Αστρονομίας, Κοσμολογίας, Bιολογίας, Γεωλογίας, Αρχαιολογίας και Ιστορίας αλλά και τη Φιλοσοφική σκέψη, ώστε να μπορέσει με λογικά επιχειρήματα, αλλά και με στοχασμό και Φαντασία, να προσεγγίσει, όσο του το επιτρέπουν οι νοητικές του δυνάμεις, στο άδυτο του Απόλυτου Απείρου. Είναι μια προσπάθεια φιλόδοξη, αλλά όχι ουτοπική. Νιώθει την ανάγκη να εκφραστεί και να βγάλει μέσα απ' το Νου - Ψυχή του, ό,τι τον κάνει να θέτει ερωτήματα, ό,τι τον κάνει να αμφιβάλλει, μα και να αποδέχεται σκέψεις, πράξεις, αποτελέσματα, είτε αυτά είναι επιστημονικά αποδεδειγμένα, είτε της Φαντασίας πετάγματα. Έχει όμως ο άνθρωπος το «νοείν» να παρατηρεί, να μελετά, να σκέπτεται, να ενεργεί, να ποιεί και να φαντάζεται πράγματα, να τα βάζει στο χαρτί, να τα κάνει γνώση και τη γνώση κτήμα του. Κατ' αυτόν τον τρόπο θα κάνει κάθε τόσο και ένα νέο πνευματικό βήμα στα βάθη του ’πειρου Νου του και θα πλησιάζει μια άλλη Αλήθεια, τη Συμπαντική. Ίσως τότε δει τον εαυτό του και τον Κόσμο από μια άλλη οπτική γωνία, Πνευματική, καταστρέφοντας τα συρματοπλέγματα, που περιφράσσουν και αγκυλώνουν το νου του! Ποιος αλήθεια δεν έχει την απροσδιόριστη αυτή αίσθηση, ότι κάτι τον συνδέει με το Συμπαντικό Κόσμο! Πάντα θα νιώθει το Νου-Ψυχή του ως ένα Σύμπαν και πάντα θα ταξιδεύει με το αστρόπλοιο της Φαντασίας του μέσα στο Απόλυτο ’πειρο το δικό του και θα νοσταλγεί τόπους αλλόκοσμους, τόπους που δε γνώρισε, δεν έζησε ποτέ, θα ταξιδεύει σε μέρη ουτοπικά, Κοσμικά, που όμως του φαίνονται τόσο γνώριμα! Τα ανθρώπινα μάτια του Νου-Ψυχής πάντα κοίταζαν και θα κοιτάζουν τους ουρανούς, τ' αστέρια και η σκέψη πάντα θα οραματίζεται πράγματα απροσδιόριστα, που με τη λογική δεν μπορεί να τα εξηγήσει.