ΣΟΙ ΔΟΞΑ ΠΡΕΠΕΙ

Ιερουργός του Υψίστου, ο πατέρας Γεώργιος Ι. Διαμαντόπουλος, είναι παράλληλα και θείος Μύστης του Λόγου και ιδιαίτερα της Ποίησης. Μιας ποίησης ελληνοκεντρικής, η οποία υμνεί πρώτα τον Θεό και στη συνέχεια τις πατρίδες και τα κλέη των Ελλήνων. Επιτυγχάνει δε να εισδύει βαθιά στην ιστορία, την φύση, την παράδοση, το ήθος και πριν απ΄όλα στη θεώρηση και αποδοχή της θείας οικονομίας μέσα από την οποία αναγνωρίζει την παντοδυναμία του Δημιουργού και ευλογεί την ύπαρξη του Ανθρώπου επί Γης, ανησυχώντας για τα έργα και την σωτηρία της ψυχής του. Όλα αυτά, ντυμένα με τον λυρικό λόγο της άμεμπτης καθ΄όλα, εμπεριστατωμένης και θεόπνευστης ποίησής του, τον καθιστούν αυστηρό πρόμαχο και λατρευτή της ποιητικής αλήθειας, ενώ μέσα από αυτήν διαφαίνεται καθαρός, απλός και άκακος, ο μεγαλύτερος ίσωσ εκ των εγγάμων ιερέων ποιητής, ο οποίος με τον λόγο καο το έργο του μας θυμίζει τον Γρηγόριον τον Θεολόγον "σχήματι" και "αναστήματι". Ο ποιητής "του Αιγαίου", καρδία της Ελλαδός, ο ποιητής των "Δελφών", ο ποιητής του "Μακεδονικού Χώματος", ο ποιητής της "Εχέδωρης Πολιτείας του Κιλκίς", ο ποιητής των "Επτά χρυσών ζωνών της Έλλάδας", αποτελέι ένα πραγματικά χρυσό κρίκο στην ελληνική ποίηση με το ανά χείρας ομώνυμο έργο του, το "ΣΟΙ ΔΟΞΑ ΠΡΕΠΕΙ". Ντίνος Σ. Κουμπάτης