ΡΟΚΕΝΤΡΟ

…Έξω βρέχει, άλλη μια γαμημένη βροχερή μέρα. Κοιτάζω απ’ τη βιτρίνα τους ανθρώπους να περνούν βιαστικά, με κεφάλια σκυμμένα. «Πού πηγαίνουν; Γιατί πηγαίνουν;», σκέφτομαι. Περνάει ο φίλος μου ο Τάκης, παλιός φίλος. Φοράει τζιν στενό, ξεβαμμένο, μυτερά παπούτσια κι ένα πέτσινο μπουφάν με τον γιακά σηκωμένο. Τα μαλλιά του, βρεγμένα, δείχνουν ακόμα πιο αραιά και το πρόσωπό του, σφιγμένο από τις ψιχάλες που τον χτυπάνε, ακόμα πιο ρυτιδιασμένο. Με κοιτάει, τον κοιτάω και με πλησιάζει. «Πότε θα πάμε για λίγο ροκεντρό, ρε μαλάκα;» μου λέει. «Βαστάς ακόμα, Τάκη;» του απαντάω. Με κοιτάει βλοσυρά στην αρχή και μετά χαμογελάει. «Όταν δεν θ’ αντέχω άλλο να ροκάρω, έλα να με θάψεις!» Ροκ ιστορίες που πηγάζουν απ’ την καρδιά και απευθύνονται ακριβώς εκεί. Για όσους το έκαναν τρόπο ζωής, το βίωσαν και αφομοιώθηκαν, αλλά και για όσους θυμούνται μια εποχή που έφυγε και δεν θα ξαναγυρίσει. Ροκ ιστορίες για το πώς είναι να ζεις με πάθος για κάτι που αγαπάς. Να το υπηρετείς και να δέχεσαι τις συνέπειες…