ΠΕΡΙ ΗΔΟΝΗΣ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ

Ο Αριστοτέλης συνέγραψε τρεις ηθικές πραγματείες: τα Ηθικά Νικομάχεια, τα Ηθικά Ευδήμεια και τα Ηθικά Μεγάλα. Πιο πλούσια, πιο συστηματική και πιο εμπεριστατωμένη θεωρείται η πρώτη. Η κατανόηση της Ηθικής του Αριστοτέλη προϋποθέτει τη συσχέτισή της με την Πολιτική του της οποίας αποτελεί τρόπον τινά μέρος. Η ηθική έχει ως αντικείμενό της το αγαθό του ατόμου, ενώ η πολιτική το αγαθό της πόλεως-πολιτείας,δηλαδή του κοινωνικού συνόλου που θεωρείται μείζον και τελειότερον και κάλλιον και θειότερον. Ηθική και πολιτική αποτελούν για τον Αριστοτέλη ένα δίδυμο στο πλαίσιο του οποίου η ηθική συνιστά τον πυρήνα της πολιτικής. Κοινός παρονομαστής της ηθικής και της πολιτικής είναι ο άνθρωπος: ο άνθρωπος ως φορέας αρετών και ο άνθρωπος ως πολίτης. Για τον Αριστοτέλη ηθική και πολιτική είναι δύο αυτόνομες περιοχές της πρακτικής φιλοσοφίας με χωριστή εννοιολογική ταυτότητα και ιδιαίτερο περιεχόμενο οι οποίες βεβαίως όχι μόνο μπορούν αλλά πρέπει να συνυπάρχουν σε μια αρμονική ενότητα η οποία μπορεί να ονομαστεί πολιτική με την ευρύτερη έννοια του όρου… Αυτό που νομιμοποιεί τον Αριστοτέλη να ονομάζει πολιτική την πρακτική φιλοσοφία στο σύνολό της είναι το γεγονός ότι βλέπει τον άνθρωπο, τον φορέα των ηθικών πράξεων, ως πολίτη, ως μέλος της πολιτικής κοινωνίας. Η ενότητα της ηθικής και πολιτικής απορρέει από τον κοινό σκοπό τους που είναι τελικά πάντοτε η ευδαιμονία, το κυρίαρχο στοιχείο τόσο της ηθικής όσο και της πολιτικής…