ΩΡΑ ΚΑΛΗ ΣΤΗΝ ΠΡΥΜΗ ΣΟΥ ΚΙ ΑΕΡΑΣ ΣΤΑ ΠΑΝΙΑ ΣΟΥ...

(. . .) Το ταξίδι ήταν ήσυχο και πολύ όμορφο. Ο μικρός Βάσιας είδε για πρώτη φορά τη δύση του ήλιου μέσα στη θάλασσα· είδε τον ήλιο να χάνεται μέσα στο νερό, είδε τους καταπληκτικούς χρωματισμούς που άφησε πίσω του στον ουρανό και στη θάλασσα, και έμεινε με το στόμα ανοιχτό - δεν μπορούσε να μιλήσει. Κρατούσε το χέρι του παππού του και το έσφιγγε όλο και περισσότερο, σε κάθε έκπληξη που δοκίμαζε τη μία μετά την άλλη - μπόρεσε μόνο να ψιθυρίσει: -Πόσα πολλά χρώματα! σαν να μιλούσε στον εαυτό του. Ο παππούς Αχιλλέας δεν είχε δει ποτέ τον εγγονό του τόσο πλημμυρισμένο από ευχαρίστηση. Έμειναν ακίνητοι μέχρι που οι άνθρωποι του καραβιού τους φώναξαν για το βραδινό φαγητό. Ο Βάσιας σαν να έβγαινε από έναν βαθύ λήθαργο· ήταν ευτυχισμένος. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)