ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΩΣ ΠΕΔΙΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Στο βιβλίο αυτό επιχειρούνται η εξέταση, η ανάλυση και η ερμηνεία της πραγματικότητας που διαμόρφωναν κάθε φορά οι εξεγέρσεις στην Κύπρο κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Για την οθωμανική Κύπρο, το πρώτο μισό του 19ου αιώνα είναι περίοδος μεγάλης αναταραχής, που σημαδεύεται από τέσσερις σημαντικές στιγμές: τη μεγάλη και πολύμηνη εξέγερση του 1804, κυρίως στη Λευκωσία, τα γεγονότα και τις εκτελέσεις του Ιουλίου του 1821, τις τρεις παράλληλες εξεγέρσεις του 1833 και την αναστάτωση του 1840-41 εξαιτίας των διοικητικών μεταρρυθμίσεων που επιχειρήθηκαν. Το βιβλίο αυτό διερευνά τα αίτια και τις αφορμές των ταραχών, το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο ξέσπασαν και τις αντιδράσεις της τοπικής και της κεντρικής εξουσίας. Οι εξεγέρσεις αναλύονται ως ένα είδος διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε πολλούς και διαφορετικούς συντελεστές: την Υψηλή Πύλη στην Κωνσταντινούπολη, τους φορείς εξουσίας του σουλτάνου σε τοπικό επίπεδο (μουσουλμανικούς και χριστιανικούς), τους προξένους ευρωπαϊκών κρατών, και φυσικά τους ίδιους τους εξεγερμένους που προβάλλουν συγκεκριμένα αιτήματα ή αντιδρούν σε ορισμένες πολιτικές. Πέρα από την αποκατάσταση της τάξης και την επιστροφή στην όποια οθωμανική κανονικότητα, τα αποτελέσματα αυτών των ταραχών είναι πολυσήμαντα, καθώς επιτρέπουν να αναδειχθεί κάθε φορά η τοπική πραγματικότητα σε σχέση με το ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον και να αποκωδικοποιηθεί ο τρόπος με τον οποίο ασκείται, αλλά και αμφισβητείται, η οθωμανική εξουσία στην περιφέρεια της αυτοκρατορίας.