Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

Βρισκόμαστε στα ύστερα της Δύσης, στις πρώτες δεκαετίες του 5ου αιώνα μ.Χ., την εποχή που το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας αλώνεται, αργά αλλά σταθερά, από τους βαρβάρους, τους οποίους η Ρώμη δεν έχει την ισχύ να αποτρέψει ή να συγκρατήσει, αλλά ούτε και την ζωτικότητα να αφομοιώσει. Αρκείται, όπως κάθε ισχυρός δίχως ισχύ, να αλαζονεύεται απέναντί τους, φαντασμένη, φάντασμα του εαυτού της και φάρσα της ιστορίας της. Και ο αυτοκράτορας της Δύσης; Ένας αφανής άνθρωπος, για τον οποίο η ιστοριογραφία έχει ελάχιστα, κι αυτά αβέβαια, να πει, που κάτω από την πίεση και την απειλή του Αλάριχου η Ρώμη ανακηρύσσει για σύντομο διάστημα αυτοκράτορα, καθαιρώντας τον ανεπιθύμητο στον Γότθο ηγεμόνα Ονώριο. Τον βίο αυτής της αφανούς φιγούρας πλάθει ο Michon ποιητικά, φέρνοντας στον λόγο -όπως και ο δικός μας Καβάφης- όλα εκείνα τα εσαεί ισχύοντα για τον άνθρωπο, την πολιτική και την ιστορία που θεωρούνται "υπερβατικά", δηλαδή ανεπίτρεπτα στην ιστοριογραφία.