ΝΑ 'ΧΩ ΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ

χάθηκ’ ο νους μου ο γέρος στο βουνό, σαν ελαφάκι ο γέρος νους μου μαγεμένος, σαν κρι-κρι παλαβό ο νους μου ο ιππότης, αλλά από βράχο σε βράχο πάντα ατρόμητο γεφύρι, πότε σε θάμνο αναγκαστικά μέσα του πολύ πατώντας, πότε σε πέτρα κοφτερή σαν ακόμα νεανική σκέψη, κατσίκι όμως για πάντα πια χαμένο στο βουνό ο νους μου ο πριν με αγωνία χωριάτης, ο παλιά των πόλεων, των Αθηνών ο νους μου φανοστάτης, από μόνος στων βουνών τα μαύρα πια σκοτάδια ευτυχώς, αόρατο, αθάνατο ελαφάκι.