ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ ΕΝΑΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ Ε' ΤΟΜΟΣ

Για να φύγω για την Γενεύη τον Μάρτιο του 1959 χρειάστηκε ν' αποσπάσω από τον Αβέρωφ την σχετική διαταγή. Αφού την υπέγραψε μπροστά μου, την έδωσε στον τότε προσωπάρχη Α. Αργυρόπουλο και του είπε: "Δεν θα την δώσεις στον Βλάχο προτού πάει στο Μέτσοβο". Γύρισε προς τα μένα και μου είπε: "Θα πας να ξεκουραστείς μια βδομάδα στο Μέτσοβο, στο αρχοντικό που έχω κτίσει". "Μα..." "Δεν έχει μα... όλα σου τα έξοδα πληρωμένα για την γυναίκα σου κι' εσένα. Πες μου πότε θα φύγεις, να δώσω εντολή να σε περιμένει αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο Ιωαννίνων". "Δεν πάω!" "Θα πας!" Δυο πείσματα παρά λίγο να μας κάνουν να τσακωθούμε στα σοβαρά, και τούτο επειδή εγώ πήγα, πονηρά στον Αργυρόπουλο και του είπα ότι δεν μπορεί να σοβαρευόταν ο Υπουργός. Τον έπεισα να μου δώσει την διαταγή κι' εγώ με θριαμβευτικό ύφος μπήκα στο γραφείο του Αβέρωφ και, αναιδέστατα, κρατώντας την διαταγή σαν αποχαιρετιστήριο μαντίλι του είπα: "Φεύγω!" Πρώτη και μόνη φορά θύμωσε μαζί μου. Πετάχτηκε απάνω, μου πήρε την διαταγή κι' αφού την έβαλε στο συρτάρι του γραφείου του, μου είπε: "Χάρη σου κάνω που δεν την σκίζω. Άμα γυρίσεις από το Μέτσοβο έλα να την πάρεις. Όσο για τον Αργυρόπουλο θα του δείξω εγώ!" Ο καλότατος Ευάγγελος δεν έδειξε τίποτε στον προσωπάρχη και χρωστώ στην επιμονή του μια βδομάδα Μέτσοβο, την ωραιότερη εποχή του χρόνου, αρχή της Άνοιξης, "τώρα π' ανθίζουν τα κλαριά και βγάζ' η γη χορτάρι"