ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Από της συστάσεως του νεο-ελληνικού κράτους το ζήτημα της επιβιώσεως αυτού, εστρέφετο γύρω από τους άξονες της εδαφικής του επεκτάσεως αφ' ενός και του εκσυγχρονισμού της οικονομίας του μέσω της εκβιομηχανίσεως αφ' ετέρου. Εις το τελευταίον αυτό σημείον εντοπίζεται μία ουσιώδης διαφορά μεταξύ των δύο κυριοτέρων πολιτικών παρατάξεων των αρχών του 20ου αιώνος, ως προς τον ρόλον του κράτους κατά την αναπτυξιακήν διαδικασίαν. Οι Συντηρητικοί προτάσσουν τον έλεγχον του κεφαλαίου υπό του κράτους, ενώ αντίθετα οι Φιλελεύθεροι ευνοούν την υπαγωγήν του κράτους εις το κεφάλαιον. Οι αντιλήψεις αυτές απηχούν επιλογές διαφορετικών οικονομικών προτύπων, δηλαδή της ενδογενούς αναπτύξεως αφ' ενός και της εξωγενούς αφ' ετέρου. Ως επί το πολύ, η πρώτη εξέφραζε το μικρο-αστικόν κεφάλαιον του εσωτερικού, ενώ η δευτέρα το μεγαλο-αστικόν κεφάλαιον της ελληνικής διασποράς.