ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΛΕΜΕ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟ ΓΟΝΙΟ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ

Όταν πεθαίνει ένας γονιός, τα περισσότερα παιδιά δεν ξέρουν καθόλου πώς να φερθούν, τι να κάνουν. Ίσως έχουν απορίες για την κηδεία ή για την ταφή αλλά φοβούνται να κάνουν ερωτήσεις. Μπορεί να νιώθουν αποκομμένα από τις οικογενειακές συζητήσεις, μπορεί να θέλουν περισσότερη αγάπη και προσοχή όταν νιώθουν λύπη και μοναξιά. Όλα αυτά τα συναισθήματα -και πολλά άλλα- είναι τελείως φυσιολογικά. Πολλά παιδιά όμως δυσκολεύονται να τα δεχτούν ή να τα εκφράσουν. Πονάνε πολύ όταν κλαίνε για το χαμό κάποιου που αγαπούν, ίσως σκεφτούν ότι είναι καλύτερα να δείξουν γενναία και δυνατά. Ίσως να πιστεύουν ότι οι οδυνηρές εμπειρίες που δεν συζητιούνται, θα ξεχαστούν. Οι άνθρωποι, όμως, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα συναισθήματά τους, υποφέρουν για περισσότερο καιρό από εκείνους που τα εκφράζουν. Και συχνά, ποτέ δεν συνέρχονται τελείως από τον πόνο τους. Με απλά και άμεσα λόγια η Έντα Λεσάν συζητάει αυτά τα ερωτήματα, τους φόβους και τις φαντασιώσεις που ίσως έχουν τα παιδιά για τον γονιό που έχει πεθάνει, αλλά και για τους ανθρώπους της οικογένειάς τους που είναι ακόμη ζωντανοί. Τα βοηθάει να καταλάβουν τα διάφορα στάδια του πένθους που χρειάζεται να περάσουν οι άνθρωποι. Και το σπουδαιότερο: τα βοηθάει να μάθουν όχι μόνο για το θάνατο και το πένθος αλλά και για την ίδια τη ζωή. [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]