ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ

Ίσως κατά τον ύπνο –όταν τείνουµε στην άµορφη µάζα προ του εµβρύου– αναζητούµε την απόλυτη γλυκύτητα και λήθη. Πριν την έλευση του άγνωστου γλύπτη που θα ελευθερώσει τα δάχτυλα, θα φανερώσει τα νύχια. Μπορεί ο αναδηµιουργός άνθρωπος να µην ξέρει τον δηµιουργό του, αλλά κλέβει τους τρόπους του· απ’ το απρόσιτο όλον τσαλαβουτά στην επιφάνεια του επιµέρους. Όπως επί παραδείγµατι αυτό το κείµενο δηµιουργήθηκε όταν εξέπεσαν –σαν βροχή απ’ τον ουρανό των λέξεων– οι µυριάδες εκτός αυτού λέξεις και έµεινε ένα συννεφάκι. Oύτε σ’ αυτό το κείµενο και µάλλον ούτε στη συνολική γλώσσα –µε όλους τους δυνατούς συνδυασµούς των λέξεων– υπάρχει ψήγµα αληθείας. «Ιδού µια ακόµα αυταπάτη. Η γλωσσική» θα έλεγε κάποιος αντιαυταπατιστής. Αλλά ίσως εκνευριζόταν κανένας ακροατής και τον έβριζε σκαιώς. «Μα γιατί µε βρίζετε;» «Μα πότε, ποιος σας έβρισε, αυταπάτη είναι». «Α, καλά τότε».