ΚΕΝΤΟΥΚΙ

Σχεδόν πάντα το πρόβληµα ξεκινά στα σπίτια –ήδη έχουν καταγραφεί χιλιάδες περιπτώσεις στο Βανκούβερ, το Χονγκ Κονγκ, το Τελ Αβίβ, τη Βαρκελώνη, την Οαχάκα– και διαδίδεται ταχύτατα σε όλα τα µήκη και τα πλάτη της γης. Κουνέλια, κοράκια, αρκουδάκια, πάντα, δράκοι ή κουκουβάγιες, τα κεντούκι δεν είναι κατοικίδια ούτε ροµπότ. Μέσα από τα µηχανικά τους µάτια βλέπουν πραγµατικοί άνθρωποι, και το ζήτηµα είναι –το λένε στα δελτία ειδήσεων και το µοιράζονται στο διαδίκτυο– ότι κάποιος που ζει στο Βερολίνο δεν είναι λογικό να µπορεί να τριγυρνάει στο σαλόνι κάποιου άλλου που ζει στο Σίδνεϋ, ούτε κάποιος που ζει στην Μπανγκόκ να µπορεί να τρώει το πρωινό του µε τα παιδιά σας στο διαµέρισµά σας στο Μπουένος Άιρες. Ιδίως όταν αυτοί οι άνθρωποι, που τους βάζουµε µες στα σπίτια µας, είναι ανώνυµοι. Ένα σαγηνευτικό µυθιστόρηµα, µια σκοτεινή και πρωτότυπη ιδέα, που σε αιχµαλωτίζει µε την αψεγάδιαστη λογική της.