ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ

Η ηθική κερματίζει τα νοητά είδωλα και καθιστά τους όρους άτμητο, άφθαρτο, αδιάστατο, αναντιπαράστατο θετικότατους, πεμπτουσία κοινωνίας στην ενότητα. Ήδη και η αγάπη που αγγέλλεται ως οικουμενική συμπάθεια καθοράται ως καθαρότητα, ως απέραντη οντολογική διαφάνεια του ηθικού, ως απόλυτο πλήρωμα το οποίο θραύεται υπό μορφές καθαρότητας, δεκτικότητας, προσφοράς, θυσίας. Να γιατί αυξάνεται όποιος κατεδαφίζει το ειδωλικό του εγώ, όποιος τρέφεται προσφερόμενος. Μόνο ηθικά ο άνθρωπος αναγνωρίζεται στη γνησιότητά του. Ο όρος ηθική, βεβαρυμένος από χρησιμοθηρικές και ευδαιμονιστικές σκοπιμότητες, αναπροσεγγίζεται δημιουργικά, γίνεται άσμα της ωραίας ψυχής, της άσπιλης ωραιότητας, της μυστικής εμπνοής ενός "καταραμένου": Η πνευματική της σάρκα έχει το άρωμα των αγγέλων/ και το βλέμμα της μας ενδύει με ένδυμα φαεινότητας... (Baudelaire, Les fleurs du mal, le livre de poche, 1972, σελ. 56). Η σάρκα και το βλέμμα, το νεύμα και η κίνηση, η δεκτικότητα που είναι προσφορά και μαρτυρία, κοινωνία εν συγκεκριμένω, παιδεία της διάνοιας, λόγος του συναισθήματος, κινητήρας του λόγου.