Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ

Η "διαρκής ψυχιατρική μεταρρύθμιση", πιθανόν, να είναι από τους σημαντικότερους στόχους που οφείλει να θέτει κάθε κοινωνία, αφού κάτι τέτοιο μπορεί να αποτελέσει τον φύλακα άγγελό της σε κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο εσωστρέφειας και φοβικής συμπεριφοράς του εαυτού της εξ αιτίας της εγγενούς σαγηνευτικής της προδιάθεσης. Τα κύρια σημάδια μιας τέτοιας αρνητικής εξέλιξης είναι η κοινωνική συμπεριφορά μη-ανοχής του ψυχωσικού ασθενή. (Μαούτσος Β.: Ενότητα "Πρόσωπα και Ψυχαναλυτικοί θεσμοί στην Ελληνική Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση") Έχει μεγάλη σημασία η επεξεργασία των έντονων "αντιμεταβιβαστικών" συναισθημάτων και η αναζήτηση των βαθύτερων αιτίων που οδηγούν κάποιες φορές στην επαγγελματική εξουθένωση (burn out). Οι θεραπευτές μπορεί να αισθάνονται παντοδύναμοι ή αντίθετα αβοήθητοι, ανάξιοι, απελπισμένοι καταλήγοντας να μισούν και να κατηγορούν τους ασθενείς. Αυτά τα συναισθήματα, αν δεν γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας στην εποπτεία, μοιραία θα οδηγήσουν στον εγκλωβισμό, την αδράνεια, την αδυναμία της θεραπευτικής ομάδας να σκεφτεί κλινικά για το έργο της και να πάρει αυθεντική ικανοποίηση απ' αυτό. (Παπαβασιλείου Ι.: Ενότητα "Ψυχανάλυση και Ψύχωση : Η θεωρία σε εξέλιξη") Το νοσοκομείο είναι ένα θερμοκήπιο μεταβιβαστικών και αντιμεταβιβαστικών ζητημάτων. Και οι δυο, θεραπευτής και θεραπευόμενος, είναι μέλη της ίδιας ομάδας.Η αντιμεταβίβαση (τα συναισθήματα του θεραπευτή) είναι αναπόσπαστο τμήμα της θεραπείας των σχιζοφρενών. Η κατανόησή της είναι συχνά ο μοναδικός μας οδηγός. Αγνοώντας την ή παραγνωρίζοντάς την μπορεί να γίνει το μεγαλύτερό μας εμπόδιο. (Παναγιωτοπούλου Β., Παναγούτσος Π., Σύρος Ι.: Ενότητα "Ψυχανάλυση και Ψύχωση : Η θεωρία σε εξέλιξη") Η νέα αντίληψη για την ψυχική νόσο θέτει το πάσχον άτομο στο κέντρο του ενδιαφέροντος της κλινικής σκέψης και πρακτικής, καθιστώντας το υποκείμενο της ιστορίας του και των συμπτωμάτων του. Του δίνει δικαιώματα και η κλινική πρακτική αποκτά δεοντολογία. (Βλαχάκη Ε.: Ενότητα "Πρόσωπα και Ψυχαναλυτικοί θεσμοί στην Ελλην