Η ΟΦΗΛΙΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ

Το βιβλίο τούτο, που εκδόθηκε αρχικά το 1959, ήταν το πρώτο που έκανε την απόπειρα να δει εποπτικά τον Μπρεχτ, «τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη, το θεωρητικό του Θεάτρου και την πολιτική φυσιογνωμία». Στη δεκαετία που μεσολάβησε, το βιβλίο καθιερώθηκε σαν μια απ’ τις πιο διεισδυτικές και σημαντικές μελέτες που γράφτηκαν ποτέ για τον Μπρεχτ. Στο μεταξύ, είδαν το φως της δημοσιότητας πολλές επιπρόσθετες πληροφορίες γύρω απ’ τη ζωή του, κι απ’ τις συνθήκες στις οποίες έζησε, καθώς κι ένας μεγάλος αριθμός απ’ τα προγενέστερα, αδημοσίευτα έργα του, επιστολές και ντοκουμέντα. Η αναθεωρημένη τούτη έκδοση ενσωματώνει όλο αυτό το νέο υλικό, που διαφοροποιεί μα δεν αλλοιώνει την αρχική ερμηνεία του «φαινόμενου Μπρεχτ» Βέβαια ο τύπος αυτός ήταν πάντα αξύριστος. Ο τρόπος όμως που χτένιζε τα μαλλιά του πάνω απ’ το μέτωπο, είχε κάτι σαν απλοική κοκεταρία. Μύριζε σαν φαντάρος σε ώρα πορείας. Ούτε βέβαια και το δηκτικό παμπόνηρο χιούρορ του φαινόταν ό,τι έπρεπε για τις γυναίκες. Απέπνεε ολοκληρος οσμή επανάστασης. Κι αυτό βέβαια προερχόταν καθαρά απ’ τον τρόπο που τραγουδούσε τις τραχειές μπαλάντες. Όταν τραγουδούσε με τη διαπεραστική του φωνή, λιγώνονταν οι γυναίκες… ο Feuchtwanger περιγράφει τον νεαρό Μπρεχτ στο μυθιστόρημά του “Επιτυχία”