Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

[...] Η συμφιλίωση τον ανθρώπου με τον κόσμο αυτό οδήγησε σε συμφιλίωσή του με τον θάνατο. Ετούτη η συγκλονιστική συμφιλίωση -που για αιώνες αναχαίτιζε η θρησκεία του Χριστού- οδήγησε σε μιαν αποκρουστική συμφιλίωσή του με τα στοιχεία του κόσμου. Και μετά τρεις κατεδαφιστικούς πολέμους μέσα στον 20ό αιώνα μετά Χριστόν, έπεσε η ανθρωπότητα ολόκληρη στην λατρεία, στην ηδονή της κατανάλωσης. Στην συμφιλίωσή της με τον κόσμο και με τον θάνατο. Ωστόσο, και ο άνθρωπος - καταναλωτής εξακολουθεί να πεθαίνει. Φοβάται τον θάνατο, τρομάζει από το Μηδέν πού πιστεύει πως τον αναμένει κι αναρωτιέται: αφού τόσο επίμονα στηρίζεται στην ηδονή της κατανάλωσης -και επομένως στην απόλαυση του κόσμου αυτού των αισθητών- γιατί τόσο φοβάται τον θάνατο, δηλαδή: την μοίρα του. Αν δεν πλάστηκε για να νικήσει τον θάνατο, όπως διδάσκει και βεβαιώνει ο Χριστός, τότε για ποιο βαθύτερο λόγο φοβάται την μοίρα του; Ή μήπως η μοίρα του είναι άλλης μορφής κι εκείνος έχει -μέσα στην ζάλη των υλικών απολαύσεων-, καταφρονήσει την μοίρα του, την ανάστασή του, την αιωνιότητά του, την πάνσεπτη πραγματικότητα που βρίσκεται πάνω από την εύθρυπτη πραγματικότητα του κόσμου ετούτου των υλικών; [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)