Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ

Ήταν δέκα ετών η Αλέκα όταν ανακάλυψε την καρτέλα της στην παιδόπολη Καβάλας. Επίθετο δίπλα στο όνομά της δεν υπήρχε. Υπήρχε όμως η λέξη "νόθο" να χαρακτηρίζει την ίδια, και η άγνωστη λέξη "ιερόδουλος" για τη μητέρα της. Εκείνη είχε αφήσει την Αλέκα, έξι χρονών παιδί, στην παιδόπολη, χωρίς να δώσει ξανά σημεία ζωής, πάρα πολλά χρόνια αργότερα. Η Αλέκα πέρασε όλη της τη ζωή παλεύοντας ν' αποδείξει ότι από αγκάθι βγαίνει ρόδο. Όσο κι αν την πλήγωσαν, όσο κι αν την απέρριψαν, εκείνη είχε πάντα μια χρυσή καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Ο πατέρας που δε γνώρισε ζούσε πάντα μέσα στην ψυχή της, μαζί με τη λαχτάρα της κάποτε να τον συναντήσει. Ένας αέναος αγώνας επιβίωσης, με συνταρακτικές αλήθειες ζωής στα χρόνια μιας πληγωμένης Ελλάδας. Η Αλέκα, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, μέσα σε φτώχεια, μοναξιά εγκατάλειψη και κάθε είδους δυσκολίες, θα παλέψει να επιβιώσει και να πραγματοποιήσει όλα της τα όνειρα· ανάμεσα σε αυτά, να ξαναβρεί τον πατέρα της. Όλοι όσοι τη γνώρισαν την ίδια κουβέντα είχαν να πουν γι' αυτήν: η Αλέκα δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ήταν ένας άγγελος που έπεσε στη Γη κατά λάθος, μια γυναίκα που ήξερε μόνο να αγαπάει... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Ένα μεγάλο μπράβο στη Μαρία Τζιρίτα που δέχτηκε να ασχοληθεί και να γράψει αυτή την ιστορία, αγγίζοντας με τόσο λεπτό και συνάμα ευαίσθητο τρόπο το τραύμα, έτσι που να μη ματώσει. Γιατί το τραύμα είναι εκεί και υπάρχει. Όμως αυτοί που ξέρουν να αγαπούν, ξέρουν και να συγχωρούν... (Χρυσηίδα Δημουλίδου, συγγραφέας)