Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ Η ΟΥΡΑΝΙΑ

Ένα καινούριο βιβλίο μου κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες και είμαι πολύ χαρούμενη γι'αυτό. Είναι ένα κείμενο που έχει γραφτεί με αγάπη και πόνο για τα σημερινά παιδιά. Τα παιδιά που, όπως με έχει μάθει η διδακτική μου πείρα, υποφέρουν από έλλειψη... γονέων. Τα σύγχρονα ζευγάρια συχνά αδιαφορούν για τα παιδιά τους, τα "εγκαταλείπουν" στη γιαγιά και τον παππού και γεμίζουν ενοχές για αυτό. Ενοχές που προσπαθούν να γιατρέψουν "παρκάροντας" τα παιδιά σε ένα καλό σχολείο, αγοράζοντας δώρα, κλπ. Σε ακόμα χειρότερη μοίρα βρίσκονται τα παιδιά χωρισμένων γονιών. Η ψυχούλα τους κλαίει, αισθάνονται ανασφάλεια και στενοχώρια και συχνά δεν γνωρίζουν πώς να εκφράσουν τα συναισθήματά τους αυτά. Καταφεύγουν έτσι σε "περίεργες" συμπεριφορές. Δεν λέω, προς Θεού, πως φταίνε πάντα οι γονείς. Έχουν και αυτοί τα προβλήματά τους τα οικονομικά, τα κοινωνικά, τα προσωπικά. Αυτό που με προβληματίζει ιδιαίτερα εμένα είναι που το φαινόμενο έχει επεκταθεί επικίνδυνα. Τα ζευγάρια χωρίζουν με ρυθμούς "ιλιγγιώδεις", οι γιαγιάδες έχουν αντικαταστήσει τις μαμάδες σχεδόν ολοκληρωτικά και εγώ αναρωτιέμαι: πόσες γενιές παιδιών θα "θυσιάσουμε" ακόμη στην καριέρα της μάνας; Έχω ακούσει πολλές γυναίκες να λένε "αγαπώ τα παιδιά μου, αλλά δεν μπορώ να αφήσω και τη δουλειά μου". Θα προτιμούσα να άκουγα: "αγαπώ τη δουλειά μου, αλλά δεν μπορώ να αφήσω τα παιδιά μου". Οι γυναίκες ασφαλώς δεν είναι μόνο για το σπίτι. Αυτό που λέω είναι πως οφείλουν να σκέφτονται πως κάποια στιγμή θα γίνουν μητέρες. Και για να γίνουν καλές μητέρες, υπάρχουν κάποια βήματα που καλό είναι να ακολουθήσουν: τη σωστή επιλογή συζύγου, τη χριστιανική κατεύθυνση της οικογένειας, την επιλογή επαγγέλματος που αφήνει λίγο χρόνο και για το οικογενειακό περιβάλλον. Και ακόμα την παραδοχή πως τα παιδιά θέλουν αφοσίωση, χρόνο, αγάπη και παραμέρισμα του εγωισμού. Η ζωή αλλάζει με τον ερχομό του παιδιού. Την ομορφαίνει απίστευτα αλλά τη γεμίζει και με ευθύνες. Ας μην κακομεταχειριζόμαστε μια μικρή ψυχούλα που ήρθε στον κόσμο αγν