Η ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

Οι νέες πραγματικότητες του τρόπου ζωής που σε μεγάλο βαθμό κυριαρχούν έχουν θέσει σε αμφιβολία θεμελιώδη χαρακτηριστικά ατομικής και συλλογικής συμπεριφοράς, όπως η κατοχύρωση του προσωπικού και ιδιωτικού χώρου, η προστασία της αυτοσυγκέντρωσης, η αίσθηση ηρεμίας, η εξασφάλιση της ελεύθερης πληροφόρησης και έκφρασης, οι συνθήκες μη επιθετικότητας. Έτσι φαίνεται ότι ο κύριος πυρήνας της αρχιτεκτονικής, το κατοικείν, υποχωρεί και επιβάλλεται ένα εύκολο και ομοιόμορφο life style αδιάφορο σε αυτά. Συγχρόνως η αρχιτεκτονική γίνεται εύκολη λεία κερδοσκοπικών προθέσεων και φιλοδοξιών εξουσίας και προβολής. Όλα αυτά, σύμφωνα με μια άποψη, οδηγούν στην υποβάθμιση ή στην αχρήστευση της αρχιτεκτονικής, αλλά και της τέχνης, ή στην ψευδεπίγραφη παρουσία τους. Στη σημερινή αρχιτεκτονική είναι μορφές που τονίζουν με θαυμάσιο τρόπο τις θεμελιώδεις σχέσεις με το χώρο, αλλά είναι και ορισμένα γνωρίσματα κυρίαρχων τάσεων που προκαλούν δισταγμούς. Στο πλαίσιο αυτό συζητούνται το εφήμερο, το ερείπιο, το industrial design, το μη τελειωμένο έργο, η πολλαπλή πόλη, καθώς και ζητήματα που έχουν σχέση με χαρακτηριστικές συνθήκες, όπως υπερέντασης-θορύβου, ηρεμίας κ.ά. Η αρχιτεκτονική πρέπει να κατανοήσει τη μακρά διαδρομή της ιστορίας και συγχρόνως να συνομιλεί με το μέλλον κάθε εποχής. Από αυτή τη συνάντηση με το μέλλον κρίνονται τόσο το έργο της αρχιτεκτονικής όσο και ο λόγος περί αρχιτεκτονικής. Οι προβολές όμως στο μέλλον όχι μόνο δεν είναι εύκολες, αλλά μπορεί να είναι και γελοιογραφικές, ενώ η κατανόηση της διαδρομής της ιστορίας είναι μια ακροβατική περιπέτεια. Σε αυτό το εγχείρημα η συζήτηση της νεωτερικότητας ως μιας δημιουργικής στάσης με συνέχειες και ασυνέχειες είναι κρίσιμη προϋπόθεση.