Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ

Η εμπειρία της φυλακής και της εξορίας χαράχτηκε στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, εκφράστηκε στη λογοτεχνία, στις τέχνες, έγινε μνημονικός τόπος, σημάδεψε τη νεοελληνική κουλτούρα του 20ού αιώνα. Το βιβλίο του Βόγλη συμβάλλει ώστε η εμπειρία αυτή να γίνει αντικείμενο ιστορικής ανάλυσης, και μάλιστα συγκριτικής. Γιατί μέσω της ελληνικής εμπειρίας της φυλακής και της εξορίας αναλύει την ίδια την έννοια και την πρακτική του εγκλεισμού, την τεχνολογία της τιμωρίας και της πειθάρχησης. Δεν αντιμετωπίζει όμως τους κρατούμενους ως παθητικά υποκείμενα. Ανατέμνει το πώς βίωσαν αυτή την εμπειρία και ακόμη τον τρόπο με τον οποίο, σε αντίστιξη, διέπλασαν τον εαυτό τους. Αναδεικνύει έτσι την έννοια της υποκειμενικότητας μέσα στην κοινωνική ιστορία. Η έκδοση και η υποδοχή αυτού του βιβλίου στην Αμερική δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η επεξεργασία μιας πτυχής της νεοελληνικής ιστορίας μπορεί να αναδειχθεί σε αντικείμενο διεθνούς, και ακόμη επικαιρικού ενδιαφέροντος (Αντώνης Λιάκος)