ΕΓΩ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ

[...] Ίσως η πιο σημαντική από τις πολυσυζητημένες διαφορές ανδρών-γυναικών να έγκειται εκεί: ότι οι άνδρες βλέπουν τη ζωή σαν θέατρο, ενώ οι γυναίκες το θέατρο σαν ζωή. Εκτός από το να εξηγεί την όποια ευσυγκινησία των γυναικών, αυτό, εξηγεί, ενδεχομένως, και την πρωτοβουλία της Αλεξάνδρας Μυλωνά: να πάρει τη φόρμα των σύντομων θεατρικών μονολόγων και να τη μετατρέψει σε φωνές αληθινών γυναικών. Έτσι κι αλλιώς, τυπωμένοι σε καθημερινή εφημερίδα (με μία μόνο εξαίρεση, στο τέλος, που επιβεβαιώνει τη γνήσια θεατρική τους ταυτότητα), οι μονόλογοι έχουν κάτι από χρονογράφημα και κάτι από άμεσο, δημοσιογραφικό ρεπορτάζ. Άλλοτε εκμυστηρεύσεις απελπισίας κι άλλοτε αυτάρεσκες ομολογίες εγκλήματος, άλλοτε εχέμυθες καταγραφές σε ημερολόγιο κι άλλοτε άνοιγμα καρδιάς σε φίλη, συνιστούν απολύτως πραγματικές συνθήκες γυναικείας ζωής: δουλειά, νοικοκυριό, εξαρτήσεις από οικογένεια και προετοιμασίες για ανανεωμένες εξαρτήσεις από την οικογένεια που οι ίδιες θα δημιουργήσουν, άγχος για κάποια παραπανίσια κιλά, πίκρα για το περίσσευμα τρυφερότητας που ο σύζυγος ή ο εραστής δεν εννοούν να δείξουν, μέριμνα για παιδιά, που θα εκπληρώσουν ό,τι έχουν στερηθεί οι μάνες, ή για παιδιά που πρέπει να απολαύσουν όσα τα κοινωνικά στερεότυπα επιβάλλουν στις μάνες να προσφέρουν στα παιδιά τους -έστω κι αν αυτά δεν τα χρειάζονται ή οι μάνες δεν την εννοούν την προσφορά. [...] (από τον πρόλογο του Π. Μαρτινίδη)