ΔΟΚΙΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Το δέος της τελευταίας σελίδας η κατάνυξη με το τελευταίο φως η αμηχανία μετά τον εσπερινό όταν πρέπει πάλι να πάμε σπίτι και να αντικρύσουμε τα γνωστά. Τόσες σελίδες τόσων ημερών συντροφιά και τώρα σώνουν· σχεδόν προδοσία μα εσύ ήσουν που τις γέμισες και τώρα πληρωμένες φεύγουν συνήθισες στο λευκό τετράγωνο ν’ απλώσεις φαρδιά πλατιά το εγώ σου λες και είναι κρεβάτι για δύο τώρα το σπίτι ξανανοικιάζεται κι αλλού θα κυλιέται ο νούς σου και οι αισθήσεις σου και τα αισθήματα. Άς μην ήσουν τόσο βιαστικός με τις άκαιρες εξομολογήσεις σου τις άκυρες διαπιστώσεις σου τις άωρες εκχύσεις του γηρασμένου μυαλού τα ορνιθοσκαλίσματα δεν σβήνονται οι μουντζουρωμένες σελίδες φεύγουν σε εγκαταλείπουν δεν σε θέλουν άλλο πια ξέρουν τη μοίρα τους στο συρτάρι δίχως φως δίχως αέρα δίχως μάτι αναγνώστου να τις διαβάσει ποτέ. Αυτό κατάφερες· τώρα δες να βρεις άλλο χαρτί για να συνεχίσεις το θεάρεστο έργο σου όπως εσύ και μόνο εσύ πιστεύεις.