ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΤΖΟΥΛΙΑ. Η ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ

Ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ μοιάζει, σαν φυσιογνωμία και σαν δυναμισμός ψυχής, να ξεπερνάει το έργο του. Είναι από εκείνες τις μεγαλοφυΐες που φαίνονται ασύντακτες, γιατί δε χωράνε σε κανένα πλαίσιο, σε κανένα σύστημα, σε καμιά καθιερωμένη μορφή. Τους λείπει και το κατώτερο έστω όριο του μέτρου. Έτσι, βλέπουμε το μεγάλο αυτό δραματουργό να επικοινωνεί δύσκολα με το ευρύτερο κοινό, να μη γίνεται ποτέ, ενόσω ζει, συγγραφέας "επιτυχίας". Σ' αντιστάθμισμα όμως, αν ξεπερνάει το μέτρο, ξεπερνάει και την εποχή του. Πανθομολογούμενα, είναι ο πιο πρωτοπόρος δραματουργός του τέλους του 19ου αιώνα, αυτός που οδηγεί κατευθείαν στη δική μας την εποχή. Η επίδρασή του μένει ισχυρή κι ευκολογνώριστη στους πιο σημαντικούς θεατρικούς συγγραφείς του καιρού μας· ιδιαίτερα στους Αμερικανούς, από τον Ευγένιο Ο' Νηλ και κάτω. Η "Δεσποινίς Τζούλια" κατέχει μια θέση εντελώς ξεχωριστή στην παραγωγή του Στρίντμπεργκ. Με το δράμα του αυτό, το βασισμένο σ' ένα περιστατικό που του είχαν διηγηθεί, ο Σουηδός ποιητής έκανε ένα αποφασιστικό και πολυσήμαντο βήμα. Ο ίδιος, στον περιλάλητο πρόλογο του έργου, εκθέτει τις απόψεις του, τη θεωρία του περί δράματος. [...] (Απόσπασμα από σημείωμα του Άγγελου Τερζάκη) Το ιδιόμορφο αυτό μονόπρακτο του Στρίντμπεργκ γράφτηκε στα 1889. Την εποχή που ο Σουηδός δραματουργός έγραφε σύντομα Έργα για την «Ελεύθερη Σκηνή», του Αντουάν στο Παρίσι. Τότε ακριβώς προγραμμάτισε το δικό του πειραματικό θέατρο στην Στοκχόλμη μα που το σχέδιο δεν πραγματοποιήθηκε παρά στα 1907 όπου και πρωτοεμφανίστηκε από Σκηνής το εργάκι αυτό μαζί με ένα από τα έργα δωματίου του Στρίντμπεργκ: «Η καμμένη περιοχή». Από τότε το έργο παραστάθηκε σε πολλές χώρες και θεωρείται ως κόσμημα στους θεατρικούς μονολόγους.