ΧΩΡΟΙ ΜΙΑΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ, ΤΟΠΟΙ ΜΙΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ένα βασικό θέμα που πραγματεύονται τα μελετήματα αυτού του βιβλίου αφορά στις διαδικασίες με τις οποίες η λογοτεχνία έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώσει ένα χώρο σε τόπο. Είναι ίσως προφανές ότι η λογοτεχνική γραφή εξ ορισμού αποτελεί μια διαρκή προσπάθεια κατοίκησης του χώρου, αναγκαία συνθήκη του μετασχηματισμού του σε τόπο πέραν της αφαιρετικής του υπόστασης, με την διατύπωση μιας βιωμένης χωροχρονικής εμπειρίας. Στο πλαίσιο αυτό διαπιστώνεται ότι μια ουτοπική διάσταση, οποιασδήποτε μορφής κι αν είναι, παρούσα σε μια λογοτεχνική αποτύπωση προβάλλεται ως μια άλλη απτή πραγματικότητα με παράδοξα σε ορισμένες περιπτώσεις αποτελέσματα. Τα κείμενα αναφοράς προέρχονται κυρίως από την νέα ελληνική λογοτεχνία του 20ού αιώνα όπου σε συγκεκριμένες επιμέρους θεματικές αναλύεται με το ανάλογο θεωρητικό υπόβαθρο ο ενεργός διάλογος που αναπτύσσεται είτε με αρχαίες ελληνικές πηγές είτε με την ξένη λογοτεχνία. Η γενικότερη προοπτική αυτών των προσεγγίσεων αποσκοπεί στην ανίχνευση δυναμικών χαρακτηριστικών έκφρασης που εντάσσονται ουσιαστικά σε ένα περιβάλλον το οποίο προσδιορίζεται ιστορικά, πολιτισμικά και κοινωνικά από τις συνεχείς διακυμάνσεις της επιθυμίας για τη δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας.