ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Ο Αισχύλος μπορεί να θεωρηθεί δημιουργός της τέχνης της τραγωδίας στη δυτική παράδοση. Συγγραφέας των πρώτων δραμάτων που σώζονται ολόκληρα, ήταν συνάμα ένας από τους λυρικούς και ευφάνταστους ποιητές του κόσμου. Το βιβλίο του John Ηerington στοχεύει να εισάγει το μέσο αναγνώστη σε όλες τις πλευρές αυτού του μεγαλειώδους επιτεύγματος. Ο Herington αρχίζει σκιαγραφώντας το υπόβαθρο των έργων του Αισχύλου. Αρχικά εξηγεί την πανάρχαια μυθική σύλληψη του σύμπαντος, με την οποία γαλουχήθηκε ο Αισχύλος και η οποία εξακολούθησε να διαμορφώνει τη δραματουργία και την ποιητική του έκφραση σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Στη συνέχεια, ο Herington πραγματεύεται τη βαρυσήμαντη μετάβαση που ζούσε η Αθήνα κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του Αισχύλου, δηλαδή την αλλαγή από τους αρχαίους παραδοσιακούς τρόπους ζωής στο Διαφωτισμό του Περικλή. Το υλικό που αναφέρεται στο υπόβαθρο καταλήγει με μια περιγραφή του αθηναϊκού θεάτρου της εποχής, το οποίο υφίστατο επίσης μια μετάβαση ζωτικής σημασίας, από την κατά κύριο λόγο χορική παράσταση προς μια μορφή τέχνης που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δράμα. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, ο Herington επικεντρώνει την προσοχή του στα έργα του Αισχύλου, παραθέτοντας πολλά επεξηγηματικά αποσπάσματα, τα οποία μετέφρασε ο ίδιος. Υπάρχει ένα κεφάλαιο για την ποίηση των έργων που έχουν χαθεί, όπως αποκαλύπτονται μέσα από τις αρχαίες παραπομπές και περιγραφές. Ακολουθεί η ανάπτυξη των επτά σωζόμενων τραγωδιών, οι οποίες ανεβάστηκαν την περίοδο μεταξύ 472 π.Χ και του θανάτου του Αισχύλου το 456. Κάθε έργο παρουσιάζεται στον αναγνώστη όχι τόσο σε περίληψη όσο σε ζωντανό σενάριο, επικεντρώνοντας στα σημεία του αποκορυφώματος, στα οποία ο Αισχύλος ενορχήστρωσε όλους τους ποιητικούς, υποκριτικούς, μουσικούς και χορογραφικούς πόρους του. Ο Herington προτείνει την άποψη ότι η σειρά των σωζόμενων έργων, ως σύνολο, αποτελεί ένα σχόλιο του μεγάλου ποιητή για την πνευματική, πολιτική και θρησκευτική αναστάτωση που συνέβαινε στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια